Osteochondroza lędźwiowa: objawy, przyczyny, stopnie

Osteochondroza kręgosłupa lędźwiowego jest patologią, której towarzyszą procesy zwyrodnieniowe w tkankach chrzęstnych.

Zaburzenie to prowadzi do uszkodzenia wszystkich stawów, ale najczęściej dotyczy krążków międzykręgowych.

Jeśli odczuwasz ból w dolnej części pleców, powinieneś natychmiast zgłosić się do lekarza. Jeśli tego nie zrobisz, patologia doprowadzi do poważnych powikłań.

Co to jest osteochondroza lędźwiowa?

Termin ten odnosi się do choroby, która powoduje uszkodzenie krążków międzykręgowych. Są to żelowa substancja znajdująca się w pierścieniu włóknistym. Górna i dolna część dysków pokryta jest cienką tkanką chrzęstną.

Po pewnym czasie żelowa masa traci wilgoć, staje się cieńsza i mniej elastyczna. Pod wpływem obciążeń następuje deformacja tkanki chrzęstnej. Konsekwencją tych procesów jest powstanie wypukłości lub przepukliny. Formacje powodują ucisk korzeni nerwowych, co powoduje chorobę.

Osteochondroza lędźwiowa jest zjawiskiem dość powszechnym i powoduje negatywne konsekwencje zdrowotne. W przypadku tego zaburzenia często występuje szczypanie nerwu kulszowego. W rezultacie istnieje ryzyko wystąpienia silnego bólu.

Możliwe powikłania choroby

Jeśli leczenie osteochondrozy lędźwiowej nie zostanie rozpoczęte na czas, patologia doprowadzi do niebezpiecznych konsekwencji zdrowotnych. Choroba może powodować reaktywną spondylozę. Prowokuje również pojawienie się choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego lub biodrowego.

U kobiet uszkodzenie kręgów lędźwiowych może powodować powikłania w czasie ciąży. Jest to szczególnie niebezpieczne w trzecim trymestrze ciąży, który charakteryzuje się dużym obciążeniem kręgosłupa. U mężczyzn procesy zwyrodnieniowe powodują problemy z potencją.

Ponadto brak odpowiedniej i terminowej terapii powoduje następujące konsekwencje:

• Rwa kulszowa;
• deformacja kręgosłupa;
• utrata czucia w kończynach;
• niestabilność kręgosłupa;
• patologie narządów wewnętrznych;
• zapalenie korzeni;
• całkowita utrata aktywności ruchowej.

Główne objawy i oznaki osteochondrozy lędźwiowej

Osteochondroza charakteryzuje się powolnym rozwojem. Często diagnozę stawia się w zaawansowanych sytuacjach, gdy występują ciężkie objawy. Dlatego tak ważne jest, aby w porę rozpoznać oznaki osteochondrozy lędźwiowej. Należą do nich:

• Ból dolnej części pleców. W początkowej fazie choroby objaw ten występuje dopiero po podnoszeniu ciężarów. W miarę postępu patologii zespół bólowy staje się nie do zniesienia.
• Zmniejszona aktywność fizyczna. Ten objaw jest spowodowany uciskiem włókien nerwowych. Podczas zginania lub obracania pojawia się dyskomfort promieniujący do nóg.
• Utrata czucia w kończynach dolnych. Wraz z rozwojem osteochondrozy kręgosłupa lędźwiowego objawy drętwienia są spowodowane trwałym uszkodzeniem korzeni nerwowych. Objawy te okresowo nasilają się i zanikają. W takim przypadku pacjent odczuwa pieczenie, drętwienie, mrowienie w okolicy lędźwiowej i poniżej.
• Lokalne obniżenie temperatury skóry. Staje się blada, sucha i wiotka.
• Nadmierne pocenie.
• Zespół kręgosłupa. Objaw ten pojawia się w zaawansowanych przypadkach. Często ludzie doświadczają dysfunkcji seksualnych i problemów z oddawaniem moczu.

Przyczyny osteochondrozy lędźwiowej

Występowanie osteochondrozy jest spowodowane zwiększonym obciążeniem kręgosłupa. Nadmierny nacisk na dolną część pleców powoduje uszkodzenie struktury chrząstki. Ryzyko rozwoju choroby wzrasta pod wpływem następujących czynników:

• Zła postawa.
• Brak aktywności fizycznej. Brak aktywności fizycznej prowadzi do osłabienia mięśni.
• Zaburzenie metabolizmu wapnia.
• Chroniczny brak mikro- i makroelementów. Może to być spowodowane zaburzeniami odżywiania.
• Genetyczne predyspozycje.
• Hipotermia.
• Czynniki stresowe.
• Sporty siłowe lub ekstremalne.
• Uszkodzenie układu mięśniowo-szkieletowego.
• Nadwaga.

Jakie są stadia choroby?

Choroba rozwija się stopniowo. Lekarze wyróżniają następujące etapy osteochondrozy lędźwiowej:

• Po pierwsze, na tym etapie występuje znośny ból w okolicy lędźwiowej, który nasila się po wysiłku. Ten objaw wskazuje na procesy destrukcyjne w dyskach. Osoba odczuwa pieczenie i mrowienie. Czasami objawy te promieniują do pośladków.
• Po drugie, na tym etapie zmniejsza się odległość między kręgami i następuje zniszczenie pierścienia włóknistego. Osoba odczuwa ostry ból. Podczas ruchu promieniuje do bioder, pośladków i nóg. Dotknięty obszar może powodować uczucie zimna lub pieczenia. Podczas ataku pacjent jest zmuszony przechylić się w przeciwnym kierunku.
• Po trzecie, na tym etapie pierścień włóknisty ulega całkowitemu zniszczeniu. Tkanki kręgowe są poważnie zdeformowane. To powoduje pojawienie się przepukliny międzykręgowej. Wraz z rozwojem tego stopnia osteochondrozy kręgosłupa lędźwiowego występuje ciągły ból o dużej intensywności.
• Czwartemu towarzyszy nieprawidłowy wzrost dysków i zniszczenie kości. Na tym etapie tkanka chrzęstna ulega znacznemu zanikowi. Powoduje to zaburzenie aktywności ruchowej człowieka, a nawet powoduje niepełnosprawność.

Kiedy należy udać się do lekarza?

W przypadku odczuwania dyskomfortu w okolicy lędźwiowej należy natychmiast zgłosić się do lekarza. Aby postawić dokładną diagnozę, specjalista przepisuje testy diagnostyczne. W tym celu przeprowadza się ankietę i badanie pacjenta. Lekarz przepisuje również prześwietlenia rentgenowskie i rezonans magnetyczny.

Aby poradzić sobie z patologią, stosuje się kompleksową terapię. Musi rozwiązać następujące problemy:

• zatrzymać stan zapalny;
• wzmocnić tkankę mięśniową nóg;
• wyeliminować zespół bólowy;
• poprawić procesy metaboliczne i krążenie krwi;
• normalizować funkcjonowanie narządów miednicy;
• przywrócić wrażliwość.

Patologia charakteryzuje się postępującym bólem. Na początkowych etapach wystarczające jest stosowanie tabletek przeciwbólowych. W zaawansowanych sytuacjach nie da się obejść bez leków do wstrzykiwań.

Terapia lekowa obejmuje stosowanie następujących leków:

• Niesteroidowe leki przeciwzapalne. Pomagają radzić sobie z obrzękami i stanami zapalnymi. Dzięki temu możliwe jest wyeliminowanie ucisku naczyń i włókien oraz zmniejszenie dolegliwości bólowych. Najbardziej skuteczne środki to Diklofenak, Nimesil.
• Leki przeciwbólowe. Są przepisywane w okresie zaostrzenia patologii, któremu towarzyszy silny ból. Takie leki mają wiele skutków ubocznych. Dlatego muszą być przepisane przez lekarza. Najczęściej przepisywany jest Baralgin lub Pentalgin.
• Leki zwiotczające mięśnie. Takie środki pomagają radzić sobie ze skurczami mięśni. Pozwala to wyeliminować dyskomfort. Ta kategoria obejmuje Mydocalm, Sirdalud.
• Glukokortykosteroidy. Są to środki hormonalne, które pomagają radzić sobie ze stanami zapalnymi i poprawiają funkcje układu nerwowego. Lek Ambene jest bardzo skuteczny.

Oprócz leków stosuje się następujące metody terapii:

• Fizjoterapia. Wykonywanie specjalnych ćwiczeń pomaga wzmocnić mięśnie. Pomaga to w kształtowaniu prawidłowej postawy, zwiększaniu elastyczności więzadeł i zapobieganiu powikłaniom osteochondrozy. Gimnastyka poprawia krążenie krwi, normalizuje procesy metaboliczne, zwiększa odległość między kręgami i zmniejsza ich obciążenie.
• Terapia manualna. Polega na zastosowaniu indywidualnych technik manualnych, które pomagają złagodzić ból i poprawić postawę. Ten rodzaj zabiegu przywraca sprawność ruchową, normalizuje przepływ krwi, wzmacnia układ odpornościowy i aktywuje procesy metaboliczne.
• Masaż. Procedura ta może mieć działanie relaksujące lub tonizujące na organizm. Za jego pomocą można zmniejszyć obciążenie mięśni, pobudzić przepływ krwi i aktywować drenaż limfatyczny. Masaż łagodzi również ból i działa regenerująco.
• Fizjoterapia. W przypadku osteochondrozy lędźwiowej stosuje się ultradźwięki, prądy o niskiej częstotliwości i pole magnetyczne. Pomaga to radzić sobie z bólem, łagodzić stany zapalne i normalizować krążenie krwi. Produkty fizjoterapeutyczne stymulują procesy rekonwalescencji i zwiększają skuteczność stosowanych leków.

Zapobieganie osteochondrozie lędźwiowej

Aby uniknąć pojawienia się osteochondrozy lędźwiowej, należy przestrzegać podstawowych zaleceń:

• unikać hipotermii dolnej części pleców;
• kontrolować postawę;
• ćwiczenia;
• zmieniać pozycję ciała podczas wykonywania monotonnej pracy;
• odmawiać podnoszenia ciężkich przedmiotów;
• Zdrowe jedzenie.

Osteochondroza okolicy lędźwiowej jest częstą patologią, która powoduje niebezpieczne powikłania. Aby złagodzić objawy zaburzenia, należy w odpowiednim czasie skonsultować się z neurologiem. Lekarz przeprowadzi badania diagnostyczne i dobierze odpowiednią terapię.

Jak przebiega leczenie w nowoczesnej klinice?

Konsultacje lekarskie: wywiad, diagnostyka mięśniowo-powięziowa, diagnostyka funkcjonalna.

Jak to szło?

Zbiór wywiadu – analiza choroby, określenie ograniczeń i przeciwwskazań, wyjaśnienie zasad kinezyterapii, cechy okresu rekonwalescencji.

Diagnostyka mięśniowo-powięziowa to manualna metoda diagnostyczna, w której lekarz ocenia zakres ruchów stawów, określa bolesne napięcie, obrzęk, hipo- lub hipertoniczność mięśni i inne zmiany.

Diagnostyka funkcjonalna (przeprowadzana na sali rehabilitacyjnej) – lekarz wyjaśnia sposób wykonywania poszczególnych ćwiczeń na sprzęcie oraz obserwuje: jak pacjent je wykonuje, z jakim zakresem ruchu może pracować, jakie ruchy powodują ból, jaki ciężar może osiągnąć pacjent pracować, jak reaguje układ sercowo-naczyniowy, układ naczyniowy. Zidentyfikowano obszary problemowe. Dane są wprowadzane do karty. Akcenty są ustawione.

Na podstawie wyników wstępnego badania lekarskiego oraz diagnostyki funkcjonalnej ustalany jest wstępny indywidualny program leczenia.

Warto mieć przy sobie:

• w przypadku bólu kręgosłupa - MRI lub CT (rezonans magnetyczny lub tomografia komputerowa) obszaru problemowego;
• na bóle stawów – prześwietlenia;
• w przypadku chorób współistniejących – wyciągi z historii choroby lub karty ambulatoryjnej;
• wygodne (sportowe) ubranie i buty

Zajęcia z instruktorem

Na początku cyklu leczenia lekarz wspólnie z pacjentem ustalają plan leczenia, który uwzględnia datę i godzinę sesji zabiegowej, wizyty kontrolne u lekarza (zwykle 2-3 razy w tygodniu).

Podstawą procesu leczniczego są zajęcia lecznicze w sali rehabilitacyjnej z wykorzystaniem symulatorów oraz zajęcia na siłowni.

Symulatory rehabilitacyjne pozwalają dokładnie dozować obciążenie poszczególnych grup mięśniowych, zapewniając odpowiedni reżim aktywności fizycznej. Program leczenia opracowywany jest przez lekarza indywidualnie dla każdego pacjenta, biorąc pod uwagę cechy organizmu. Nadzór sprawują wykwalifikowani instruktorzy. Na wszystkich etapach rekonwalescencji ważne jest przestrzeganie prawidłowej techniki ruchu i oddychania, znajomość swoich standardów wagowych podczas pracy na maszynach do ćwiczeń, przestrzeganie przepisanego schematu leczenia i stosowanie się do zaleceń specjalistów.

Zajęcia gimnastyki stawowej pomagają przywrócić koordynację wzrokową, poprawić ruchomość stawów i elastyczność (elastyczność) kręgosłupa oraz stanowią doskonały system profilaktyczny do samodzielnego stosowania.

Każdy cykl leczenia składa się z 12 sesji. Każde zajęcia prowadzone są pod okiem instruktora. Czas trwania jednej sesji zabiegowej wynosi od 40 minut do 1, 5 godziny. Instruktor układa program, uwzględniając choroby współistniejące oraz stan pacjenta w dniu zajęć. Uczy techniki wykonywania ćwiczeń i monitoruje poprawność ich wykonania. Co 6 lekcję odbywa się druga konsultacja z lekarzem, w programie wprowadzane są zmiany i uzupełnienia w zależności od dynamiki zajęć.

Ile cykli to zajmie? – dla każdego indywidualnie

Ważne jest, aby wiedzieć:

• Jak długo masz ten problem (stadium choroby)
• Jak Twoje ciało jest przygotowane do aktywności fizycznej (uprawiasz gimnastykę lub jakiś sport)

Jeśli choroba jest w początkowej fazie i organizm jest przygotowany, wystarczy jeden cykl leczenia. (przykład - młodzi ludzie w wieku 20-30 lat uprawiający sport. Skupiamy ich uwagę na technice wykonywania ćwiczeń, oddychaniu, rozciąganiu, wykluczając ćwiczenia „niewłaściwe" szkodzące problematycznym obszarom. Tacy pacjenci przechodzą szkolenie i otrzymują umiejętność „dbania o swoje ciało", otrzymać zalecenia w przypadku zaostrzeń i kontynuować naukę samodzielnie).

Jeżeli problem występuje już od dłuższego czasu, nie uprawiasz gimnastyki lub masz choroby współistniejące, wówczas będziesz potrzebować innego okresu czasu:

• Złagodzić zaostrzenie? Wystarczy jeden lub dwa cykle
• Przywrócenie funkcji, ciągłe chodzenie (wchodzenie po schodach), pochylanie się, wykonywanie określonych prac bez wysiłku, długotrwałe pozostawanie w bezruchu podczas podróży, ogólna poprawa stanu. Mogą być potrzebne trzy lub więcej cykli leczenia

Każdy organizm jest indywidualny i program dla każdego pacjenta jest indywidualny.